Agressie werkt… En agressie is echt iets anders dan een meltdown! Vraagvermijding komt voort uit de angst autonomie te verliezen. Maar wat als je door agressie je autonomie af kunt dwingen? Dan voorkom je een meltdown en je weet precies wat je kunt verwachten en kunt doen.. Een leven lang ervaring met paniek, angst, minderwaardigheidsgevoelens, anders zijn, vraagvermijding, afgewezen worden, weggestuurd, labels die je ongewild krijgt opgeplakt en mensen die van alles over je willen beslissen en dan de hormonale wisselingen in de puberteit en je brein die zich ontwikkeld heeft waar je heel bewust jouw kracht in kunt gaan zetten om een gewenste situatie te creëren, eentje van complete controle waar alles precies zo gaat als jij wil.
Controle
Jij bent in controle en dat voelt veilig. Alles weigeren en autonoom beslissen wat jij wel en niet wil en wenst, van jezelf en de ander. Want in jouw beleving geeft jouw omgeving je niet het begrip en de veiligheid die je zo hard nodig hebt, niemand begrijpt jouw spanning, jouw stress, die constante strijd waarin je zo je best doet om het leven uit te houden. Je wil helemaal niemand pijn doen of spullen stuk smijten, maar soms moet dat gewoon om erger te voorkomen. Want om hulp vragen kun je niet..
De waarneming slachtoffer te zijn geworden door je omgeving die jou niet ziet en hoort, roept zoveel weerstand op dat je tot dader wordt.
Het einde van de weg?
Er is geen enkel excuus voor aanhoudende, niet te stoppen verbale of fysieke agressie. Je zit met je handen in het haar als ouder, wat kun je nog doen, wat mag je verwachten van je kind in dit grensoverschrijdende gedrag?
Niets wat je doet of zegt of niet doet of zegt, is goed..
Wat als je dan aankomt bij het einde van de weg? Alles heb je geprobeerd, je weet wat nodig is en het wordt niet geboden. Ik stond op dat kruispunt, wegversperring, doodlopende straat; ik had geen idee welke van de drie het was.
Hier ligt of de acceptatie van het onmogelijke, wachten op erger of een ultiem moment van groei. Want ik heb als moeder een keuze.
Agressie werkt… Dwingt mij tot actie. Maar het is mijn dochter die bepaalt. Niet ik, niet een instantie, niet mijn gevecht om hulp. Zij bepaalt. En als ik loslaat, vermindert de agressie. Agressie is ook communicatie. Een behoefte onvervuld. Een gevecht vanuit haar tenen om die behoefte te vervullen. Het zelf te doen. Ik was er nog helemaal niet aan toe om als moeder een stap terug te doen, ze was pas 12! Ze kan toch niet zonder mij? Wat met die momenten samen op de bank in de avond? Die momenten waar we elkaar vinden? Ik wil niet dat agressie bepaalt, ik wil mijn dochter bij me thuis omdat ik denk dat dat het beste is voor haar.
Ze was pas 12! Ja. En ze was al 12. Ze weet wat ze wil en nodig heeft. Ze vindt een gezin met jongere kinderen onder zich moeilijk, ze wil zich losmaken van mij en haar eigen weg en identiteit zoeken. Radicaal het stuur om. Als ik haar vasthou gaan we samen kopje-onder. Haar waarneming is een andere als die van mij. Wil uitvaren, weg van de veilige haven, als wilde piraat de oceaan van de wereld om haar heen ontdekken en bevaren met haar maatjes.
Agressie is niet oké. Tegelijk is agressie ook communicatie. Aan ons om te ontdekken welke onvervulde behoefte er onder de agressie schuilgaat.