Toen Olivia een peuter van 2,5 jaar was had haar moeder voor haar een leuke meisjes lamp gekocht. Althans, zo dacht haar moeder.. Zegt Olivia doodleuk en goudeerlijk: “Mama; geef de lamp maar weer terug aan de mevrouw van de post.” Zij vond er niets aan! Als Olivia bij een dagje uit iemand zag die verkleed rondliep dan had zij totaal niet de behoefte daarmee op de foto te gaan of te knuffelen, want dat was toch maar een mevrouw of meneer in een pak. Je hoefde bij haar ook niet aan te komen met Sinterklaas of de Kerstman, de tandenfee of wat dan ook, dan werd ze echt heel boos. De feestdagen zijn heel lastig voor haar. Met name Sinterklaas en de pieten die overal rondlopen en de klas binnenstormen, dan zat zij onder de tafel!
Verspreken deed Olivia zich zelden, maar toch had ze af en toe een paar woordjes die ze zelf verzonnen had, die werden ook heel plechtig uitgesproken.
Ziekenhuis
Olivia was lichamelijk eigenlijk altijd heel fit, zelden ziek (behalve steeds opnieuw oorontstekingen), maar als ze iets had dan had ze het ook goed te pakken. Ze moest een keer met spoed naar het ziekenhuis omdat ze het uitschreeuwde van de buikpijn. Wat het precies was zijn ze niet achter gekomen, maar de kinderafdeling zal Olivia nooit vergeten.. Wat was zij ongelofelijk sterk en verzette zich met hand en tand tegen het aangeraakt worden. Een infuus was praktisch onmogelijk om in te brengen. Dat was echt heel verdrietig. Wat een doodsangst straalde zij uit..
Er was 1 arts met wie ze door een deur kon, die vroeg haar heel droog of ze de volgende keer alsjeblieft een luier aan kon trekken als ze zich als een baby bleef gedragen. De manier waarop hij het zei was ontwapenend en hij heeft geen last meer gehad van tegenwerking daarna, naja, hij werd niet uitgescholden, geschopt en gebeten…. Ze was toen tussen de 5-7 jaar in die periode. Een eerste indruk is blijvend. Dus een kinderarts die je een inenting geeft als baby is voor haar levenslang persona non grata en alle artsen na haar worden met veel weerstand en verzet geconfronteerd. Zij vormen een bedreiging voor haar autonomie.
‘Zelf doen’
Toen ze bijna 3 jaar was speelde Olivia al met de mini loco voor 4-6 jaar. Je hoefde er alleen bij te zitten om te kijken of ze de juiste nummers erbij pakte, maar ook dat had ze snel zelf al door. Iets voorzeggen of helpen mocht absoluut niet. “Zelf doen” was haar motto. Beretrots was ze op het woord “spiegelreflexcamera”, dat was een tijdje haar favoriete woord en iedereen die het horen wilde, of niet, vertelde ze trots dat ze dat al kon zeggen.
Een hele mooie om weer te geven hoe letterlijk Olivia veel dingen in zich opneemt, is het volgende: “Mama, wat voor poepie is dat? Wat zit erin?” Haar moeder zei “nou, deze ruikt wel een beetje naar een koeiepoepie.””Maar mama, koeien hebben toch koeiepoepies en ik ben toch geen koe. Dit is een Olivia poepie”. En gelijk heeft ze…
En dan met 3 jaar: “Ik doe wat ik wil en niet anders.”
Leren fietsen
Zindelijk worden was het volgende thema. Olivia had toen ze 1,5 was al wat met het potje geoefend en gespeeld maar er daarna geen interesse meer in getoond. Er was wel een pop die ze heel graag wilde hebben. Haar moeder heeft toen gezegd dat als ze zindelijk was ze deze mocht hebben. Nou, binnen een paar dagen was ze zindelijk! Als ze iets wil dan doet ze het ook. Zo ook met fietsen, daar mocht dus absoluut niemand bij helpen. Ze is er eigenlijk pas opgestapt toen ze er ook zo’n beetje meteen zelf mee weg kon rijden. Ze wist dat ze het kon en deed het ook. Haar moeder had zich zo verheugd om haar dochter te leren fietsen, maar dat zat er niet in.
Een heel mooi moment was dat haar moeder Olivia met haar schaduw zag spelen, die vond ze de allermooiste van de hele wereld en ze probeerde erop te gaan staan. Een muis at meer dan zij, ze hield wel van zoete dingen, maar gezond eten wilde ze niet. Toen ze ouder werd is dat helemaal omgedraaid. Toen wilde ze alleen maar gezond eten en muziek en dans waar ze als klein meisje zo intens van kon genieten gaf haar nu stress en vindt ze niets aan.
Leuke uitspraken
Nog een paar uitspraken van Olivia toen ze bijna 4 jaar was:
“Ik kan alles ‘alsof’ uit mijn hoofd verzinnen “ toen ze zei dat ze deed alsof ze een beetje zwanger was.
“Ik ben geen brutaal nest, nesten kunnen niet praten. Ik ben gewoon Olivia en niets anders”. Ze spuugt nog een paar keer erachter aan, dat was ook de reden dat ze in de hoek stond.. Toen haar moeder nog naar de ‘supernanny’ keek…
“Vannacht kwamen er spierballen in mijn hoofd, het kraakte”, toen ze zei dat ze hoofdpijn had net als haar moeder.
“Papa je hebt een struik op je hoofd, je moet dat kammen, anders wordt het de Eiffeltoren”.
Verwachtingen
Haar moeder probeert te kijken naar wat achter haar gedrag zit, want ze voelde wel dat Olivia het niet kwaad bedoelde, al haalde ze echt het bloed onder haar nagels vandaan… en dat werd niet beter na de ‘terrible two’s’, ook niet toen ze 3 was, 4 werd en naar de kleuterschool ging. Op zich ging het daar niet slecht, maar ze viel wel op en zelf gaf ze aan het wel leuk te vinden, maar liever thuis te zijn.
Haar moeder beschreef het als volgt: “Gelukkig spuugt Olivia niet meer, maar ze blijft erg brutaal en eigenzinnig. Ze heeft alles in huis om een lieve, sterke en zelfverzekerde vrouw te worden. Ze moet het alleen nog wel leren te gebruiken voor zichzelf, want ze werkt zichzelf in de problemen zo… Maar ik heb alle vertrouwen in haar, want ik zie ook haar hartje!! En daarin zie ik hele tedere, mooie en lieve dingen. Ze is echt een schat van een dondersteen.”
Had deze moeder toen geweten van PDA… het woord ‘moeten’ had ze dan direct geschrapt uit haar vocabulaire. En alle verwachtingen die ze hier zo liefdevol op haar legt, zou ze meteen wegnemen. Wat heeft ze het iedereen onbedoeld moeilijk gemaakt door al haar creatieve ideeën, visuele hulpmiddelen, opvoedtechnieken en modellen. Goedbedoeld de plank compleet mis geslagen.
Onverdeelde aandacht
Vraagvermijding, autonomie, controle. Olivia houdt je een spiegel voor en als je erin durft te kijken verandert dat alles. Ineens draait de wereld niet meer om hoe jij het ziet, wat jij als moeder aan verwachtingen, dromen en wensen hebt. Je ziet haar wereld en hoe zij jou waarneemt. Haar intense vraag om volkomen en onverdeelde aandacht omdat de wereld en het kloppen van haar eigen hart haar bang maakt. Bang om de controle kwijt te raken, bang om iets te moeten, overweldigd door alle prikkels, geuren en geluiden om haar heen. Standaard overbelast. Ik weet niet wat ik dan zou doen… slaan, schoppen, bijten, spugen, met spullen gooien, schreeuwen en schelden? Misschien wel, kun je nog rationeel denken en overzicht bewaren als je lichaam je vertelt dat het einde nabij is? Onbewust bescherm je jezelf tegen gevaar, daar denk je niet over na.
Een vlindertje
Haar moeder legde het Olivia als volgt uit:
“Iedereen heeft een ingebouwd alarmsysteem, als er een boef aankomt of er gevaar dreigt dan gaat er een alarm af. Jouw alarm staat zo scherp afgesteld dat als er een vlindertje bij jouw raam voorbij fladdert om eens binnen te mogen kijken, jouw alarm al afgaat.” Dan ga je in vlucht- of vechtmodus (en er zijn er nog een aantal) en zij staat dan direct in de vechtmodus. Dat kan al zijn bij de gedachte dat ze haar tanden moet poetsen, wil douchen, zich aan moet kleden. Dan heeft er nog niemand anders iets gezegd of gevraagd.
Maar ook dingen die ze leuk vindt. Toen ze zo jong was viel dat nog niet zo op, maar naar mate ze ouder werd en op school negatieve ervaringen had opgedaan werd het steeds moeilijk nog dingen te doen waar ze plezier in had. Want plezier is ook een ‘eis’, de vraag of eis dat het de volgende keer ook leuk moet zijn.
De eerste jaren lijkt haar ontwikkeling als vanzelf te gaan, te snel bijna, haar gedrag wel opvallend, ook wel extreem, maar passend bij de leeftijd. Is dat ook zo? Of vertelde ze ons toen al iets?
Lees hier verder over Paula op school.