Hoe laat is een goede bedtijd? Daar heeft iedere ouder zijn of haar eigen beeld bij. Ons kind ook.. Ik heb dat braaf volgens het boekje gedaan in het begin, maar wat een drama! Zij kon gewoonweg niet goed in slaap komen en had haar eigen ideeën daarover. Middagslaapje? Welnee. Maar dat heeft onze peuter toch nodig om ‘s nachts het lichaam zijn werk te kunnen laten doen en alle prikkels van de dag te verwerken? Ze worden toch juist heel vervelend als ze moe zijn en onvoldoende slaap krijgen? Ja. Maar je kunt een kind niet dwingen om te slapen. En geloof me, ik heb zo’n beetje alle methodes en technieken onder de zon geprobeerd!
De demands van bedtijd
Wat een stapel aan ‘demands’ om te gaan slapen. De controle verliezen als je ogen dichtgaan en je de onvoorspelbare wereld van dromen binnenglijdt… De sensorische verandering van de kleding die verandert in een pyjama en het geknisper van de deken als je beweegt. Het is te donker, te licht, te stil, te lawaaiig. Maar wat als de volgende ochtend er weer een nieuwe dag begint, hoe gaat die er dan uitzien? Je kind zit vaak nog vol met de prikkels van de dag en heeft behoefte om dat nog even bij je kwijt te kunnen. Dan moeten de tanden gepoetst worden, die vieze smaak en dan die haren van de tandenborstel door je mond en dan mag je het nog niet eens zelf doen want je ouders willen per se dat het netjes wordt nagepoetst. Dat zegt de tandarts ook altijd…
Er komt zoveel kijken bij het naar bed ‘moeten’ gaan. Het liefst beslissen ze zelf wanneer ze moe zijn en gaan slapen, dan is er de controle en volledige autonomie. Bijna alles aan bedtijd knaagt aan de autonomie. Geen wonder dat onze kinderen hier grote moeite mee hebben. Ik lees vaak ouders die ertegen aan lopen dat hun kind tot in de vroege uurtjes van de nacht wakker blijft. Bedtijd is een megathema. Ik heb daar in de eerste jaren ook ontzettend mee geworsteld hoe daarmee om te gaan. Ik heb gekeken naar wat haar eigen tijd was, als baby al. Dat was rond 23 uur. Dat heb ik geprobeerd terug te schroeven met minuten en kwartieren tot ze rond 21 uur rustig ging slapen. Als baby en peuter..
Luister naar je onderbuik
Er is een tijd geweest dat ik het echt belangrijk vond een vaste bedtijd te hebben omdat ik vond dat ze daar nu oud genoeg voor was en dat was nu eenmaal het beste voor haar. Maar dat werkt niet voor onze kinderen. Eindeloos komen ze hun bed uit, dan moeten ze plassen, dan hebben ze dorst, dan moet er toch nog even iets verteld worden, er is altijd wel een reden om meermaals uit bed te komen. Uiteindelijk ben ik naar mijn eigen onderbuik gevoel gaan luisteren en belangrijker nog, naar haar. Naar de tijd die zij nodig had om naar bed te kunnen, naar wat zij nodig had van mij om naar bed te kunnen en sinds ik daar ruimte voor gaf, kwam er in de avond rust. Het ‘kostte’ mij wel een stukje ‘me-time’, maar het gaf me een ontspannen kind als alles stil was in huis, we hadden ongeacht wat er zich daarvoor afgespeeld had, de leukste en diepste gesprekken, of hingen samen gezellig op de bank met een bakje chips. En daarna ging ze op haar tijd slapen.
Myneke heeft hier ook een mooie blog over geschreven: Slapen zonder ritme.