Een blog met een aantal verhalen uit de praktijk:
Verhalen uit de praktijk: ‘Waarom heb ik geen vleugels?’
“Ik hoor boven iets en ga stil even kijken. Naast haar bed ligt haar pyjama, maar geen Denise! In de badkamer staat de kast open en toen mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik haar in haar broertjes bed liggen met een open pot Sudocreme op het bed… Ze had in haar luier gepoept zei ze… Dan kun je toch gewoon even naar beneden komen dacht ik bij mezelf… Maar goed, eenmaal beneden om haar luier te verschonen vraag ik haar wat ze heeft gedaan met de sudocreme. Zegt ze dat ze haar broertje zijn slaapzak open heeft gemaakt, zijn luier uit heeft gedaan en het op zijn bips had gesmeerd. Tja als dat zo is, moet ik dat natuurlijk even gaan controleren, zo kan ik hem niet laten liggen!
Is er dus niets van waar en hij werd er wakker van natuurlijk, protesteerde even en ging weer lief slapen gelukkig. Ik hoor haar nu weer, toch maar weer even naar boven… Ze zal het ook wel spannend vinden dat ze morgen voor het eerst naar school gaat zullen we maar zeggen. O ja, was ze gisteren ineens helemaal overstuur, ik knuffel haar en vraag wat er is. Is ze helemaal verdrietig omdat ze geen vleugels heeft om mee te kunnen vliegen….”
Uit het dagboek van een moeder
“Honderd-en-een gedachten tuimelen door mijn hoofd. ‘Heeft iedere moeder het zo moeilijk om haarzelf niet kwijt te raken?’, ‘Zouden andere moeders zich ook zo voelen als ik?’, ‘Stel ik me aan?’. Om me heen zie ik moeders lopen die eruit zien alsof ze het in het leven allemaal goed voor elkaar hebben. Make-up, kleding, zelfverzekerde houding, op weg naar werk of een vriendin, de kapper of een zumbales. De kinderen volgen netjes op de voet, terwijl ik 24/7 diensten draai thuis, die van mij spuugt en schreeuwt en ik lijk wel een slonzige politieagente die niet meer in haar kleren past na 3 zwangerschappen en een ingrijpende operatie.’
Uitspraak van een PDA’er
“Mama, het is toch helemaal niet erg dat je boos wordt? Jij bent de beste mama van de hele wereld, want ik scheld je uit, doe jou en de andere kinderen pijn, doe alles wat niet mag en toch stuur je me niet weg en doen we leuke dingen samen en hou je van mij.” Op een ander moment is alles mijn schuld want dan had ik maar geen kinderen moeten krijgen.
Verhalen uit de praktijk: ‘De broek’
“De “fasen” die mijn 6 jaar oude zoon bij eender welke vraag doorloopt.
Hier een voorbeeld van bij het aankleden
Mama: “Schatje, doe jij je broek aan dan?”
Zoon: Mama, hoe heette die snowboarder van China weer? (Afleiding)
Mama: “Schatje, doe jij je broek aan?”
Zoon: (gooit broek lollig door de kamer en maakt er een spel van) Roept: Woppa, broekkie! (Hij probeert humor ter afleiding)
Mama: (geeft de broek terug aan met vragende blik knikkend naar de benen.)
Zoon: Maar ik kan dat niet alleen…. (probeert hulpeloosheid)
Mama: (doet al 1 broekspijp bij hem aan.) Zegt: “Kijk, ik help je, komaan schat”.
Zoon: Maar ik ben zo moe… (en laat zich op de grond vallen).
Mama: Nog 1 pijp en dan ben je al klaar: Nee, ik kan dat niet, begint te huilen en rollen over de grond (meltdown).
Conclusie: ik kleed vaak mijn zoon zelf aan als ik voel dat mijn zoon zijn draagkracht zo laag is die dag, terwijl hij het uiteraard fysiek perfect zelf kan.”
Verhalen uit de praktijk: ‘Never ending’
“Onze dochter is nu bijna 6 jaar, toen ze 3,5 was zijn dit voorbeelden van bij ons: bij elke aankondiging van een dagelijkse handeling (aan tafel eten, in bad gaan, de auto in om weg te gaan of de fiets, naar bed) bij alles rende ze weg. Het huis door of de tuin door. Ook al gingen we wat leuks doen, is ze dol op bad, of aten we iets wat ze lekker vond. Eerste reactie op alles: vluchten. Met aankleden altijd ’tegenwerken’, trappelen met voetjes en dan zeggen: mijn voeten zijn bang!! Niks ging vanzelf.
Pictos helpen ter verduidelijking, maar geven veel ook veel weerstand omdat het iets is wat moet, ze verleent er niet zonder meer houvast aan. Nu is ze bijna 6 en helaas ook steeds meer in de vechtstand. Veel gillen en ook slaan en schoppen. Sommige dingen zijn makkelijker, maar er zijn weer nieuwe uitdagingen.
Wat hier trouwens nog meer helpt, is afleiden met eten of een filmpje, dus: ‘kom je op de fiets zitten? Dan heb ik hier voor jou een crackertje of filmpje oid’
Haar brein focust zich dan op het eten of filmpje ipv dat de angst teveel op de voorgrond kwam. Moet zeggen dat dit wel wat geworstel in mijzelf heeft gekost, omdat het voelde alsof ik mijn kind omkocht met eten of entertainment. Nu zie ik het als helpend omdat ze anders vastloopt (het gaat ook niet om eten op zich, hoeft geen snoep of ijs te zijn, maar puur dat er iets anders is dan de verplichte handeling). Zijn dan mijn eigen oude overtuigingen die in de weg zitten over ‘hoe het hoort’. Want ‘een kind hoort toch te luisteren’ en inderdaad is het gemak van mijzelf of omkopen (oehh slechte moeder!)…
Alleen het werkt gewoon echt anders bij pda. Ik heb ook een neurotypisch zoontje en dat is zo’n verschil. Bij hem ‘land’ iets wel als het een paar x niet kan of mag. De eerste keer wordt hij boos, de tweede x een beetje, en daarna legt hij er bij neer. Bij mijn dochter is de strijd ‘never ending’ en vraagt zo’n andere aanpak.”